Ofelya Sənani: “Dedim, ölsəm də o uşağı doğacam, məndən sənə yadigar qalar…” – MÜSAHİBƏ (FOTO+VİDEO)

Dediyinə görə, düz 5 ildir ki, evində qonaq qəbul etmir: heç bir məclisə getmir, heç bir müsahibə də vermir. 50 illik ömür-gün yoldaşı Valid Sənanini itirdikdən sonra özünə elə qapılıb ki…

“Bəzən dərd insanları birləşdirir”, deyirlər. Axı bizim də ortaq nöqtəmiz vardı. Görüşə razılıq verəndə sevindim. Ondan – illərlə mavi ekrandan evimizin qonağı olmuş Ofelya Sənaninin bu dəfə mən qonağı oldum. Ömrünün 76-cı qışını yaşayan bu sevimli diktor Yeniçağ.az-ın oxucularına indiyə qədər heç kimə danışmadığı sirlərini açdı.

1959-cu ildə radioaya gəlmişəm. 16 il işlədim orda. Toxuyurdum, tikiş dərnəyinə gedirdim, evdə də ailə-uşaqlar… Bütün günü qaçhaqaçda, qovhaqovda… İşdənkənar vaxtlarımda da dublyaja qaçırdım. Mən elə həyatı sevirdim.

LEYLİ VƏ…. MEYMUN

Möhsün Sənani ocağının gəlini olmaq hər qızın işi deyildi.

-Yaxşı insan idi rəhmətlik… Həmişə deyərdi ki, özünüz öz işinizi həll edin ki, mən olmayanda çətinlik çəkməyəsiz. Düz deyirdi: həyatda hər kəs öz cığırını açmalıdır. Özgəsinin cığırı ilə getmək heç kimə uğur gətirməyib. Onun hər kəlməsi, o amiranə səsi indi də qulaqlarımdadı. Onun gəlini olmaq böyük məsuliyyət idi. Hər hərəkətimə, hər addımıma  fikir verirdim. Xüsusən də dublyaja gedəndə; orda olurdu da aktyorlar bir-biri ilə zarafatlaşırdı, gülüşürdülər. İnanın, o qədər gərgin olurdum ki… Fikirləşirdim ki, birdən nəyisə artıq edərəm, deyərlər ki, utanmır, o boyda xalq artistinin gəlinidi, hərəkətinə bax.

– Bəs “Dağlarda döyüş”də kim qalib gəldi?

– Elə mən. Çünki öz sözümün üstündə durdum. Baxmayaraq ki, artıq rejissor məni həmin filmdə təsdiqləmişdi, amma qaynatam çəkilməyimə icazə vermirdi. Mənsə israr edirdim. Çünki rəhmətlik özü də həmin filmdə çəkilirdi. O, çəkilişlər zamanı mənə görə çox narahat olurdu. Filmdən sonra SSRİ-nin müxtəlif kinostudiyalarından dəvətlər gəldi, getmədim. Görünür, aktrisa olmaq qismətim deyilmiş. Amma ona heyfslənirəm ki, kaş heç olmasa bircə dəfə ana obrazını yaradaydım.

– Səhv etmirəmsə, siz belə bir obrazı “Mücrü” adlı qısametrajlı filmdə yaratmışdınız.

– Aaaa…Nə gözəl yaddaşınız var? Düz deyirsiz. Amma o qısametrajlı idi, mən bədii filmə çəkilmək istəyirdim.

– Çox qəribədir ki, uşaq ikən o filmə baxanda, mənə elə gəlirdi ki, siz rol oynamırsız, öz həyatınızı danışırsız.

– Oy… Necə də düz bilmisiz, o qadın mənim anamın obrazı idi. Mən 1941-ci ilin mayında doğulmuşam. İyun ayında müharibə başladı. Atamı, əmilərimi cəbhəyə apardılar. Anam – yazıq arvad, cavan gəlin… körpə uşaqlarla qaldı təkbaşına. Ağır, çətin illər olub. Mənim bir yaşım olanda anamdan şirinçay istəmişəm, olmayıb. Nənəm kənddən heyva, gavalı qurusu göndəribmiş, anam qaynadıb, suyunu mənə verib ki, şirinçaydır… 1943-cü ildə atam cəbhədən əlil qayıtdı. Bir il sonra bacım doğuldu. 4 yaşım vardı onda… Bir gün anam qayıtdı ki, al bu çörək talonunu, get dükana. Mən yazıq da, dükana çatdım, talonu çıxarıb vermək istəyirdim ki, bir saqqallı kişi əlimdən qapıb qaçdı. Oturdum dükanın içində, o qədər ağladım ki… Bir aylıq çörək payımızı oğurlamışdılar. (doluxsunur) İnanın, bu gün ancaq onu dua edirəm ki, Allah xalqımızı çörəklə imtahana çəkməsin.

– Bu gün köhnə Bakını harada axtarırsız?

– İçərişəhərdə. Mən oraya gəlin getmişəm: köhnə, qədimi bir ev idi. Qışda isti olurdu, yayda sərin; bir dənə də balaca pəncərəsi vardı. Otaqları hücrəyə oxşayırdı, darısqal idi, iki çarpayı bir kamod güclə yerləşirdi. Heç hamamı da yox idi. Yazıq canım, yayda bir uzun dəmir vannamız vardı, onu qoyub uşaqları orda çimdirirdim. Balaca evdə o qədər qonaq-qara qəbul etmişəm ki… Bir şeir məclisləri qurulardı gəl görəsən… “Xolodelnikim” həmişə dolu olardı. Balaca qazanlarda yeməkləri hazır saxlayırdım ki, birdən sabah qonağım gələr. O evdə elə bərəkət vardı ki… Ondan sonra mənim şəhərdə 3-4 evim oldu. Amma sonralar başa düşdüm ki, lap saraylarda da yaşasam o İçərişəhərdəki bərəkəti heç yerdə tapmayacam. Mən orda çox xoşbəxt idim.

Əzrayıl mənə dedi ki…

Nəsə… uzun çək-çevirdən, aylarla çəkən yataq rejimindən sonra vaxt-vədə çatdı. Əzizbəyov adına Doğum evi vardı onda, yaxşı da cərrahlar çalışırdı: Şamama xanım, Tuqanova, Alekseyeva… Çox böyük məharətlə uşağı maqqaşla çəkib götürdülər və… mən öldüm.

O anda gördüm ki, oturmuşam qazılmış bir çuxurda. Baxdım ki, göylər aralandı, əlində toppuz olan qara paltarlı bir nəfər endi yerə. Toppuzu dayadı sinəmə, dedi, imamlarımızın adını de. Dedim Allaha qurban olum, mənim 18 yaşım var, al canımı, mən imam adı bilmirəm. Sonra kəlmeyi-şəhadətimi soruşdu, onu da bilmədim. Dedim, onda qoy mən də səndən bir şey soruşum: bu çuxurda ki mən oturmuşam, bura niyə belə dardır? Qayıtdı ki, bəs gor əzabı necə olmalıdır? Dedim, sən Allah, məni sorğu-sual eləmə, bir canımdı o da Allaha qurbandı. Gördüm həmin adam baxdı göylərə…Sonra qayıtdı ki, get-get, sənə uzun bir möhlət verildi. Allah səni bağışladı. Və mən… ayıldım.

Baxdım ki, palatada o boyda cərrahlar yerə oturub ağlayır. Sonra bildim ki, düz 15 dəqiqə ürəyim dayanıb. Hətta ürəyimə iynə də vurublar, xeyri olmayıb. Şamama xanım ayıldığımı görən kimi sevindiyindən nə edəcəyini bilmirdi. Dedi, ay Ofa, bu möcüzədi, sən ayıldın? Sən ölsəydin, bizim hamımızı tutacaqdılar.

 

                                                                                        Zakirə Zakirqızı

                                                                                         Yeniçağ.az